از آنجایی كه امكانات مراقبت ویژه نوزاد و كودك در همه مراكز وجود ندارد بدیهی است كه باید برنامه‌ای برای انتقال این دسته از بیماران به مراكز مجهزتر فراهم باشد. البته عموماً برای این انتقال از روش انتقال بین بیمارستانی استفاده شود و كمتر از EMS سود می‌برند. 

برای اینكه این انتقال كمترین اثر نامطلوب را در كودك بیمار ایجاد كند باید با عوارض انتقال این بیماران آشنا باشیم و آن‌ها را تا حد امكان كاهش دهیم:

الف ـ صدای بیش از 80 دسی بل در نوزاد پره ماچور موجب افت اشباع شریانی اكسیژن می‌شود. 
ب ـ ارتعاش موجب اختلال در تفسیر مانیتورینگ می‌شود. 
ج ـ‌ نور كافی خصوصاً در حین انتقال كودكان برای ارزیابی در طول مسیر بسیار ضروری است. 
د ـ تغییردما خصوصاً در اطفال بسیار اثرگذار است و باید به حداقل برسد. 
هـ ـ در ارتفاعات بالای 1500 متر تغییر حجم گاز‌ها خصوصاً در كودكان مشكل‌ساز است. 
و ـ محدودیت فضای فیزیكی از جمله مسایل آمبولانس است. 
زـ امكانات تكمیلی درمانی و تشخیصی در حین انتقال در دسترس نیستند. 
ح ‌‌ـ اگر وسایل مانیتورینگ یا درمان (مثل كپسول O2) در حین انتقال عیب پیدا كنند معمولاً جایگزین وجود ندارد. 
ط ‌ـ بیماری حركت یكی از مشكلات اصلی پرسنل است شامل دو گروه سندرم nausea (تهوع و استفراغ در حین جابجایی) و سندرم sopite (خواب آلودگی و عدم تمركز در حین سفر) می باشد.